1947’nin 30 Ağustos’unda Karacasu’da doğmuşum. Ebe göbek adımı Zafer koymuş. O gündür bu gündür,  aradan 76 yıl geçmiş. Uzun bir zaman.  Dakikalar, saatler, günler, aylar, yıllar geçip gitmiş. Evler, sokaklar, okullar;  evlilikler, babalıklar, öğretmenlikler,  emeklilikler deyip de geçivermiş o uzun yıllar. Hiçbir zaman saatler durmayacak ve zamanın sessizliğinde tik tak, tik tak diye bize aldırmadan kendi fermanını bize duyuracak. Yarın, yaşım, 77 olacak. Ne kadar şaşırtıcı, yarın yaşım 77 olacak. Ne kadarsa, ömür denilen ölçü, oraya kadar devam edecek. Saatlerin tik taklarının durduğu bir zaman gelecek ve biz fark edemeyeceğiz, sonsuz bir sessizliğe dalacağız. Biraz hüzünlü oldu galiba.  Amma GERÇEK olan bu! Kabul edebilmek rahatlatır insanı. Bu gerçek, bütün insanlığın en derin hüznüdür. Bu hüznü ve  bu hüznün ilacını Tolstoy