 |
|
|
Kurban Bayramı dinî bayramlarımızdan birisi.
Bizim için çok özel, anlamlı bir bayram. Bu bayramda; kurban etinin bir kısmının fakir fukaraya dağıtılmasından, kurban ile ilgili inançlardan ve toplu bayramlaşmadan alınan manevî zevk tarif edilemez.
Sabah namazı ve onu takip eden bayram namazından sonra camilerden çıkan hemşerilerimiz evlerine gelecekler. Evin hanımı evi sokağa kadar tertemiz etmiş olacak. Yer ocağında yakılmak üzere odunlar, yanında sacayak ve kavurma tenceresi hazır duracak. Yer yazgısı üzerine konmuş et tahtasının hemen yanında bıçak, satır olacak.
Tabii ya ev halkından biri veya dışarıdan gelecek kasap, kurbanı Tekbir’ler ile kesecek. Çocuklar biraz da meraklı gözlerle bu kesime eşlik edecekler. Kurban kestiren ise gidip iki rekât namaz kılacak.
Ben her kurban kesiminde Tekbir’i sesli bir şekilde söylerken gözlerimi yumar ve bir kurbanın teslimiyetini yaşarım. Doğuşumuza ve yok oluşumuza gücümüz yetmezken, sözün özü, yerde yatan kurbanın acizliğini yaşarken kendi yok oluşumu hayal ederim. Kim bilir hangi olay, hangi seçim benim de sonum için olmuştur, diye düşünürüm. Bu kurban, bir sürünün içinden nasıl çekip alınmışsa kendimin de insanların içinden çekip alınacağını düşünürüm.
Her beraberlik ayrılıkları da beraberinde getirir. Hiç birimiz birbirimizi bilmezken peşi sıra bu dünyaya geldik ve aileler, mahalleler… şeklinde beraberlikler içinde olduk. Yaşayıp geldik bugünlere. İyi, kötü, zor, acı, tatlı günler, yıllar yaşadık. Babalarımız, analarımız, dedelerimiz oldu. Şimdi onlardan pek çoğu yok aramızda. Bir kurbanın bir sürüden çıkışı gibi aramızdan çıkıp gittiler. Bir varmış bir yokmuş gibi oldular.
Kurban Bayramı bu ayrılışların mukadder olduğunun en güzel öğreticisidir. Tefekkür edersek çok anlamlar üretiriz bu güzel bayramda. Hüzünle karışık bir tevekkül Kurban Bayramı’na çok hem de çokkk yakışır.
Bayramın gülümseyen bir yüzü de var. Hüzün yok o yanında.
Kömürde pişirilen karaciğer, böbrek parçalarının, kavurmanın lezzetini bir yana bırakalım arife gününün Karacasu’su bir başka şenlikli oluyor. Karacasu dışından, güzel yurdumuzun diğer yerlerinden Karacasu’ya gelen Karacasuluların karşılaşmaları, kucaklaşmaları, ne var ne yok deyip söyleşmeleri doyumsuz zevkler tattırıyor insana.
Hayatın zorlu dalgaları içinde boğuşan hemşerilerimiz asude bir limana çıkmış gibi sevinç ve güven duyuyorlar ata yurtlarında. Karacasu onlar için bir kavuşma, bir buluşma yeri olurken eski sokaklarını görmenin, eski arkadaşlarıyla kucaklaşmanın yanında bir de geçmişteki büyüklerinin anılarını yaşıyorlar. Mezarlıklara gidiyorlar. Bedenlerini göremedikleri ana babalarının, dayılarının, amcalarının, halalarının… ruhlarını hissederek Fatihalar okuyorlar.
Bir zamanlar beraber olduğu ana babalarının, dayılarının, amcalarının geceler, günler, yıllar süren yalnızlıklarında bir an olsun onlarla beraber olmanın huzuru ile mezarlıklardan ayrılıyorlar.
Bu arife günü ben de arkadaşlarımla karşılaştım. Mehmet Acet Bey, Ali Apak Bey, Mustafa Bezci Bey, Zeki Beydağ Bey, Mustafa Karaçam Bey, Huriye Adelli Hanım, Eşref Yapıcı ağabeyimim kızı ve damadı, Muzaffer Özçelik Bey selamlaştığım, kucaklaştığım, hâl hatır sorduğum dostlarımızdan bazılarıydı. Ben çok sevindim, çok mutlu oldum. Allah’ın daha nice bayramlar göstermesini diledim.
Bu bayram gününde hepinizi bütün içtenliğimle kucaklıyorum. Hepinize ayrı ayrı saygılar sunuyorum. Rusya’dan, Japonya’dan, Malezya’dan, Almanya’dan, Fransa’dan ve yurdumuzun her yerinden… bizi izleyen bütün dostlara Karacasu’da olamamışlarsa –aldırma gönül- deyip özlemlerimi sunuyorum. Farz edin ki yanınızdayım ve sizinle konuşuyoruz. Mesela sevgili Kenan Dülger’le karşı karşıyayız. Bayramlarımızı kutluyoruz, kucaklaşıyoruz, öpüşüyoruz.
Kollarımı ta Karacasulardan nerelerdeyseniz oralara kadar uzatıyorum. İzninizle, ellerinizi ellerimin arasına alıp : “Bayramınız kutlu olsun. Allah nice bayramlar göstersin.” diyorum.
Saygılarımla. Karacasu,14.10.2013
|
|