Sevgililer Günü için aşağıdaki yazıyı seçtim. Bazıları “şu gün, bu gün” diye tartışadursun insan dediğimiz bu mükemmel varlığın okyanuslar gibi olan ruhunun bir güzel örneği aşağıdaki yazı.
Değerli yazar Mehmet Tezkan’a teşekkür ediyoruz.
Bekle beni döneceğim
Bütün direncinle bekle beni.
Karakış üşütürken bekle
Sarı sıcaklar yakarken bekle.
Kimseler beklemezken bekle beni.
Bekle beni döneceğim.
*
Bu sözleri hatırlamışsınızdır.. Dünyanın en ünlü savaş şiiri.. Aynı zamanda dünyanın en ünlü aşk şiirlerinden de biri..
Hayata tutunuşun, umudun simgesi aslında..
Öyküsü de çok ilginç.. Hadi, gelin 14 Şubat’ı vesile yapalım.. Konstantin Simonov’u, Valentina Serova’yı analım.. Öykülerini hatırlayalım, ‘Bekle Beni’yi mırıldanalım..
İnançla sabırla bekle beni.
Bekle beni döneceğim
Tüm ölümlere inat bekle.
*
Simonov’un dizeleri ‘çok güzel kadındı, ona aşık olmamak imkansızdı’ diye anlattığı Serova’ya yakarıştır..
Bekle beni döneceğim..
Stalingrad cephesinde, Nazi kuşatmasından bunaldığı bir gece yazar.. Sevgilisine haykırarak hayata tutunmaya çalışır..
Şiiri Moskova’ya giden bir askere verir, çalıştığı Kızıl Yıldız gazetesine iletmesini ister.. Asker şiiri alır, gider ama bir daha ses çıkmaz..
Sonra bir gün, o sözleri bir grup askerin mırıltısında duyar. Mırıldandıkları sözler kendinindir..
Serova’ya yakarışıdır..
*
Peki ne olmuş?
Asker şiiri gazeteye vermiş ama gazete şiiri yayımlamış.. Bir asker okur, çok beğenir, keser nişanlısına yollar.. Nişanlısı da etkilenince bir arkadaşına gönderir.. O arkadaşı da bir başkasına..
Şiir elden ele, cepheden cepheye dolaşırken bestelenir de.. Dillerdedir artık..
Unut anılarla yüklü bir geçmişi
Ne bir mektup ne bir haber
Gelmesin ne çıkar bekle beni
Bekle beni döneceğim
*
Savaş biter, Simonov döner, Serova’ya kavuşur..
Öykü biter mi?
Hayır.. Aslında yeni başlar.. Serova, Sovyetler’in ünlü film yıldızlarından biridir artık.. Ama zaman aralarına bir şeyler sokmuştur..
Simonov aşıktır, deli gibi seviyordur ama ilişkileri eskisi gibi değildir.. Bir süre dayanır.. Sevdiği kadını kırmamak, incitmemek, belki de aşkını ömür boyu yaşatmak için 1957 yılında sessizce terk eder..
Kendini yazıya verir.. Sayısız eser bırakır.. Bir daha hiç görüşmezler.. Valentina Serova 1975 yılında öldüğünde cenazesine bile gitmez..
Ama ertesi sabah Serova’nın mezarına bırakılan çiçeklerin içinde bir not bulunur..
Bekle beni..
Bütün ısrarlara rağmen o not hakkında konuşmaz.. Tebessümle yetinir.. O iki kelime aralarındaki büyük sırrın şifresidir..
Bekle kızgın sıcaklar içinde
Karlar savrulurken bekle beni
Yalnızca seninle ben ikimiz
Ölümsüz olduğumuzu bileceğiz